Боловсролын яамны орлогч сайд Шагдарсүрэн гуай, нэрт эрдэмтэн
Б.Ринчен гуай хоёр нэгэн залуухан багшийн хичээлд сууж гэнэ.
Хичээл өрнөж эхэллээ. Тэр хичээл нь эх хэлний хичээл байв
гээн. Багш эелдэг дуугаар
-
За хүүхдүүд ээ, та нар эдлэж хэрэглэж байгаа
хувцсаа нэрлэ дээ гээд самбарт үзүүлэн хадсанд нэгэн цовоо охин
-
Фоорм, юүпэг, фаарчиг, күүрчиг, лээнт, гаалстуг
гэжээ.Багш
-
Хэн нэмэх вэ? Гэхэд өөр нэгэн хүү
-
Польто, майк, түрсийк гэхэд хүүхдүүд инээлдэв
гээн. Багш ялигүй ичингүйрэн
-
За одоо иддэг хоолоо нэрлэцгээе гэхэд хүүхдүүд
уралдан өрсөлдөн
-
Катлет, салаат, закуск, кааш гэжээ.
-
Би нэмье гэж гараа голзлуулсан охин
-
Хүүхдийн будааны кааш, шар будааны кааш,
цагаан будаа шар будааг хольж хийсэн “Найрамдал-Дружба” кааш гэжээ. Хүүхдүүд инээлдэв.
Багш сэдвийг бушуухан өөрчлөн
-
Одоо хичээлийн хэрэгслээ нэрлэцгээе гэхэд
нь нэг сэргэлэн хүү
-
Пенаал, палмаастр, автрүүчиг гэжээ. Сайд,
эрдэмтэн хоёр ч ангиас түрүүлэн гарлаа. Сайд
-
За Ринчен гуай, манай багшийн заасана монгол
хэлний хичээл ямар санагдав гэсэнд
-
Эрхэм сайд минь, нүгэлтэй ч юм даа. Энэ чинь
эх хэлний хичээл биш, эрлийз хэлний хичээл байна гэжээ.
Эх сурвалж: Ч.Баттулга, “Монгол хар яриа”,
МУИС ОУХСТ, УБ, 2002, 43-р тал
