2008-05-02 11:28:30
Жаргалын Барамсайн энэ өгүүллэг ёстой гоё өгүүллэг бас юм бодууштай ... Анх бараг 10 жилийн өмнө уншчаад дахиад унших гэж хайгаад олохгүй байсын ...
Миний шавь Болдоо уран зохиолын хичээл дээр алдарт Пушкины “Алтан загасны үлгэр”-ийг ийнхүү ярьсныг уншигч танаа толилуулъя.
Дээр үед байсан байхгүй юү тээ? Нэг эмгэн өвгөн хоёр аягүй ходий байдаг байсан байхгүй юү? Тэдний амьдрал асар гуниг юм чинь загасаар хооллодог ухаантай байхгүй юү. Нэг өдөр хашир анжгай өвгөн далайн эрэгт очоод дэгээгээ “крийн” гээд л шидээд хаясан чинь аягүй заваан юм гарч хөөдөх дөхөхгүй юү тээ? Манай хүн дахин нэг үзэж тарсан чинь шал балиар амьтан гарч шараад хаяхгүй юү. Хөгшин настрийнаар унаж хог болохгүй юү тээ. Тэгтэл хамгийн сүүлд ёстой догь (тагнайгаа ташиж, эрхийгээ гозойлгов). Бузар жааны загас баригдахгүй юү?! Хөгшин аягүй хөөрч энэ тэр… Тэгсэн чинь аягүй догь, ёстой элэг авмаар, нөгөө загас нь их балай, хүний хэлээр ярьдаг шал гажиг амьтан байсан байхгүй юү тээ. Мань өвгөн гөл харайж миарахгүй юү! Алтан загас ёстой лаг, өвгөнд юу хүссэнийг чинь өгнө гэж үсэртэл панаалдаад сүүлд нь намайг тавьчихаач дээ гэж луу унжсаар байгаад манай хүнийг аргалчихгүй юү. Өвгөн ирваа амьтан болохоороо дүнхүүтэж байгаад загасыг тавиад хаясан. Дараа нь гэртээ ирээд эмгэндээ ярьсан чинь эмгэн нь гэж хөгийн амьтан бузар өмхий шуналын микроб болохоороо аягүй яндаганаж, өвгөнөө будаа болгох шахахгүй юү. Архаг эмгэн нь өвгөндөө хуга данайж, “Шинэ тэвш олж ирэхгүй бол дэмий сайхан” гэх ухааны юм ярьж, хэмх амбаардаад гаргасан чинь өвгөн гуниг зарласаар далайдаа очжээ. Далай аягүй сүр байхгүй юү. Мань эр загаснаас шинэ тэвш шоотогдоод эргэж харихгүй юү. Тэгтэл эмгэн нь бүр хаамалдаж, байшин аваад ир гэж хаадайгаад нам авахгүй юү. Өвгөн гялс манс далай руу годойжээ. Эмгэн лаг гоё, ёстой хужир байшинтай болоод подхийсэн байхгүй юү. Үүнээс хойш эмгэн алтан загаснаас тайжийн зэрэг шомбодож, дараа нь ноёны тушаал монжиж энэ тэр. Мань эмгэн ганжир юмнуудыг ёстой гаатай тоншихгүй юү тээ? Эцэст нь эмгэн даварсаар чухаа чухаа юмнуудтай болж, тэднийгээ жоорлоод бүр хаан болж монцойхгүй юү. Муу өвгөн загастай зуз болсон ч гэлээ хохирохгүй юү тээ! Эмгэн ёстой солиотой юм чинь бүр гаарч алтан загасыг зэс хатгаж олзлох ухааны юм ярьж өвгөндөө хаадайгаад, “Муу гуриа минь тэр алтан загасыг надад авчирч хаяхгүй бол навс тавьж яйлаад өгнө шүү” гэж атомдаж томрохгүй юү. Өвгөн эмгэнийхээ хэлснийг эсэргүүцнээ гэсэн теором байхгүй хойно доль хамаад далай руу гялалзахгүй юу... Загасанд очоод учрыг хэлээд хаясан чинь загас ямар мээ амьтан биш дээ, гавал юм чинь гэнэт сэтгээд, “Яамайш дээ яамай” гээд ус руугаа пүлхийдэг байна ш дээ. Загас өвгөнийг гол гаргахгүй юү тээ! Өвгөн хэрэв загасыг аваачихгүй гүрийх юм бол эмгэн гэдэг зэвүүн гахай нь азгүй арзайж, мань хүнийг бут авах болохоор чичрэхгүй юү тээ! Өвгөн хоосон очвол пээдгэр эмгэн нь мань хүнийг хуниад, загасыг гониод сүүлдээ сожиж ч магад байхгүй юү. Өвгөн бултвал эмгэндээ алуулахгүй юү, ёстой няад болно биз дээ. Гэтэл гэртээ харихгүй гэх тооцоогүй юм чинь өвгөн гүрийсэн мөртөө бяцхан гөл наасаар эргэж иржээ. Тэгсэн чинь нөгөө атмаан эмгэн нь жинхэнэ миарчихсан урьдынхаа адил хуучин тэвштэйгээ хог дээр үсэрч, шараа болсон байсан байхгүй юү. Ойсон уу, багш аа?” гээд тэр над руу байн байн харан толгойгоо илэн зогсож байлаа.
Хүндэт эцэг эхчүүд, хайрт багш нар минь ээ! Та нар эндээс юу ойлгов оо? Би энэ шавьдаа ямар дүн тавих билээ? Надад туслаач! Бичээч, зөвлөөч! !!!!
Мань эр хичээлээ бол уншчихсан мэдээд байгаа байхгүй юу ...
Нийтэлсэн: Нисдэг Чэстмир,
Миний шавь Болдоо уран зохиолын хичээл дээр алдарт Пушкины “Алтан загасны үлгэр”-ийг ийнхүү ярьсныг уншигч танаа толилуулъя.
Дээр үед байсан байхгүй юү тээ? Нэг эмгэн өвгөн хоёр аягүй ходий байдаг байсан байхгүй юү? Тэдний амьдрал асар гуниг юм чинь загасаар хооллодог ухаантай байхгүй юү. Нэг өдөр хашир анжгай өвгөн далайн эрэгт очоод дэгээгээ “крийн” гээд л шидээд хаясан чинь аягүй заваан юм гарч хөөдөх дөхөхгүй юү тээ? Манай хүн дахин нэг үзэж тарсан чинь шал балиар амьтан гарч шараад хаяхгүй юү. Хөгшин настрийнаар унаж хог болохгүй юү тээ. Тэгтэл хамгийн сүүлд ёстой догь (тагнайгаа ташиж, эрхийгээ гозойлгов). Бузар жааны загас баригдахгүй юү?! Хөгшин аягүй хөөрч энэ тэр… Тэгсэн чинь аягүй догь, ёстой элэг авмаар, нөгөө загас нь их балай, хүний хэлээр ярьдаг шал гажиг амьтан байсан байхгүй юү тээ. Мань өвгөн гөл харайж миарахгүй юү! Алтан загас ёстой лаг, өвгөнд юу хүссэнийг чинь өгнө гэж үсэртэл панаалдаад сүүлд нь намайг тавьчихаач дээ гэж луу унжсаар байгаад манай хүнийг аргалчихгүй юү. Өвгөн ирваа амьтан болохоороо дүнхүүтэж байгаад загасыг тавиад хаясан. Дараа нь гэртээ ирээд эмгэндээ ярьсан чинь эмгэн нь гэж хөгийн амьтан бузар өмхий шуналын микроб болохоороо аягүй яндаганаж, өвгөнөө будаа болгох шахахгүй юү. Архаг эмгэн нь өвгөндөө хуга данайж, “Шинэ тэвш олж ирэхгүй бол дэмий сайхан” гэх ухааны юм ярьж, хэмх амбаардаад гаргасан чинь өвгөн гуниг зарласаар далайдаа очжээ. Далай аягүй сүр байхгүй юү. Мань эр загаснаас шинэ тэвш шоотогдоод эргэж харихгүй юү. Тэгтэл эмгэн нь бүр хаамалдаж, байшин аваад ир гэж хаадайгаад нам авахгүй юү. Өвгөн гялс манс далай руу годойжээ. Эмгэн лаг гоё, ёстой хужир байшинтай болоод подхийсэн байхгүй юү. Үүнээс хойш эмгэн алтан загаснаас тайжийн зэрэг шомбодож, дараа нь ноёны тушаал монжиж энэ тэр. Мань эмгэн ганжир юмнуудыг ёстой гаатай тоншихгүй юү тээ? Эцэст нь эмгэн даварсаар чухаа чухаа юмнуудтай болж, тэднийгээ жоорлоод бүр хаан болж монцойхгүй юү. Муу өвгөн загастай зуз болсон ч гэлээ хохирохгүй юү тээ! Эмгэн ёстой солиотой юм чинь бүр гаарч алтан загасыг зэс хатгаж олзлох ухааны юм ярьж өвгөндөө хаадайгаад, “Муу гуриа минь тэр алтан загасыг надад авчирч хаяхгүй бол навс тавьж яйлаад өгнө шүү” гэж атомдаж томрохгүй юү. Өвгөн эмгэнийхээ хэлснийг эсэргүүцнээ гэсэн теором байхгүй хойно доль хамаад далай руу гялалзахгүй юу... Загасанд очоод учрыг хэлээд хаясан чинь загас ямар мээ амьтан биш дээ, гавал юм чинь гэнэт сэтгээд, “Яамайш дээ яамай” гээд ус руугаа пүлхийдэг байна ш дээ. Загас өвгөнийг гол гаргахгүй юү тээ! Өвгөн хэрэв загасыг аваачихгүй гүрийх юм бол эмгэн гэдэг зэвүүн гахай нь азгүй арзайж, мань хүнийг бут авах болохоор чичрэхгүй юү тээ! Өвгөн хоосон очвол пээдгэр эмгэн нь мань хүнийг хуниад, загасыг гониод сүүлдээ сожиж ч магад байхгүй юү. Өвгөн бултвал эмгэндээ алуулахгүй юү, ёстой няад болно биз дээ. Гэтэл гэртээ харихгүй гэх тооцоогүй юм чинь өвгөн гүрийсэн мөртөө бяцхан гөл наасаар эргэж иржээ. Тэгсэн чинь нөгөө атмаан эмгэн нь жинхэнэ миарчихсан урьдынхаа адил хуучин тэвштэйгээ хог дээр үсэрч, шараа болсон байсан байхгүй юү. Ойсон уу, багш аа?” гээд тэр над руу байн байн харан толгойгоо илэн зогсож байлаа.
Хүндэт эцэг эхчүүд, хайрт багш нар минь ээ! Та нар эндээс юу ойлгов оо? Би энэ шавьдаа ямар дүн тавих билээ? Надад туслаач! Бичээч, зөвлөөч! !!!!
Мань эр хичээлээ бол уншчихсан мэдээд байгаа байхгүй юу ...
2001 оны 4-р ангийн унших бичиг номон дээр байгаагаас ганц нэг өгүүлбэр арай өөр бн.
ReplyDelete